Credibility of UNHRC at stake, say 21 Tamil civil groups in North East

[TamilNet, Thursday, 09 March 2017, 23:40 GMT]
“It has thus become very clear that the co-sponsorship of Resolution 30/1 was an attempt to divert the UN Human Rights Council’s attention away from Sri Lanka,” said 21 civil groups and political parties in a statement issued on Thursday on the ‘USA Sri Lanka’ Consensus Resolution that scuttled Tamil demand for international investigations two years ago at Geneva-based UN Human Rights Council. “Sri Lanka’s subsequent behaviour following their co-sponsorship of Resolution 30/1 we believe threatens the credibility of the UN Human Rights Council,” the carefully worded statement of the civil society groups said. Escalation and not de-escalation of pressure on the Government is the real contribution that the international community can make towards enhancing the human rights situation in the North-East of Sri Lanka, the statement further said.

The civil society articulators, who have missed their targets long ago by focusing on tabling alternative constitutional frameworks in to the ‘Sri Lanka’ paradigm have also indirectly admitted their missed targets through the latest statement, political observers in Jaffna said.

The full text of the statement follows:

‘The credibility of the UNHRC has been put at stake by Sri Lanka’ ‘The UNHRC must respond strongly’

Joint Appeal by Tamil Civil Society Organisations, Political Parties and Trade Unions
09 March 2017

When Resolution 30/1 was passed by the UN Human Rights Council in October 2015 Sri Lanka’s co-sponsorship of the resolution was hailed as an example of how the UN Human Rights Council could work constructively with a state whose human rights was under scrutiny. The cost of this attempt to bring Sri Lanka on-board as a co-sponsor of the resolution was a compromise with the content of the resolution, in that the Council recommended the establishment of an ambivalently worded hybrid judicial mechanism, thus losing the opportunity to lay out the foundations of a strong internationally mandated process for accountability and justice. We pointed out at that time that a hybrid mechanism that was firmly placed within the control of domestic actors of Sri Lanka would not sufficiently deal with the identified problem, i.e the lack of political willingness on the part of Sri Lanka’s institutions to effectively provide for truth or justice in Sri Lanka. The judgments of the Sri Lankan courts in the Kumarapuram case and the Raviraj case since the passage of Resolution 30/1 further confirm the entrenched culture of impunity that prevails in Sri Lanka’s judicial system, particularly where the victims are Tamils, and the gross inadequacy of adding a few foreign judges to a system that lacks political will. The UN High Commissioner for Human Rights’ report last week concurs with our assessment.

However even those minimal obligations that were laid out in Resolution 30/1 on accountability have now been officially disowned by Sri Lanka. The Government of Sri Lanka since the passage of resolution 30/1 has for all intents and purposes, clearly intimated that they will not abide by those obligations that they undertook as a co-sponsor of the resolution particularly with regard to those laid down in operative paragraph six of the resolution. That the President himself has led the effort to disown the resolution is well documented. Both the President and Prime Minister even avoided formally receiving the report of the Consultation Task Force on Reconciliation Mechanisms - a Task Force appointed by them which had recommended a minimalist hybrid mechanism. The speech made by Hon. Mangala Samaraweera, the Sri Lankan Foreign Minister at the UNHRC on 28 February 2017 on the floor of the current session of the Council, is fundamentally misleading, is made up of empty rhetoric and is completely delinked from that of the positions of his Government.

Not only has Sri Lanka failed in its obligations under operative paragraph 6, but it has also fallen short of many of its other obligations under Resolution 30/1 as well. For example,

1. A substantial number of political prisoners still languish in jail. Some who were released have been assigned for ‘rehabilitation’ by the Sri Lankan Armed Forces, a programme alleged to have a culture of torture and cruel, inhuman and degrading treatment. Those who have been released are subject to intense surveillance and continuous harassment.
2. Less than one fifth of the lands have been released, even in those areas where lands have been released the military has shifted to adjacent lands without demilitarising areas released for resettlement. Land release without demilitarisation hampers return to normalcy. Furthermore large tracts of land are still illegally occupied by the Sri Lankan Armed Forces while land acquisition for the armed forces in the North-East continues under the current regime under various guises. Per the Government’s own claim they have not reduced the military presence in the North-East.
3. The Office of Missing Persons even with the flawed process leading to its enactment with all its faults remains an institution on paper. Attempts to dilute / remove the provisions in the Act that may have facilitated international participation have been authorised by the Sri Lankan Cabinet of Ministers. The Prime Minister has insisted on more than one occasion that those disappeared are dead.
4. Police and military surveillance of public life in the North-East continues under the current regime. Activists and civilians fear that if the political situation deteriorates, those who used the current appearance of normalcy to engage in activism may be targeted by State functionaries similar to their crack down on activists following the collapse of the 2001-2003 peace process.

We are also extremely concerned about the Government’s attempt to repackage the peace versus justice debate as one relating to sequencing truth and justice to peace (constitutional reforms). The Tamil people have steadfastly refused to dichotomise peace and justice. The argument of sequencing employed here is a ploy to suggest that peace (constitutional reforms) is more important than justice, when in fact they are deeply interwoven issues. To dichotomise justice and peace will seriously question the integrity of the peace process itself. That the Government is thinking about these issues in the binary is alarming. Regardless it needs to be pointed out that the constitutional process has hit a roadblock owing to sections of the Government putting on hold the release of the interim report of the steering committee of the Constitutional Assembly. Moreover public statements regarding the state of constitutional reforms indicates that the status quo will continue barring some cosmetic changes. The hierarchical unitary character of the Sinhala Buddhist state will remain unchanged according to influential sections of the Government. Tamils are being asked to barter truth and justice for an increasingly empty promise of constitutional reform which may eventually lead to neither a just solution to the political question nor to the quest for truth and justice.

It has thus become very clear that the co-sponsorship of Resolution 30/1 was an attempt to divert the UN Human Rights Council’s attention away from Sri Lanka. In fact, senior ministers attached to the Government have argued that the resolution was co-sponsored as part of a clever manoeuvre to placate sections of the international community and to divert attention from the need for stronger action. In other words, the resolution was merely part of an overall foreign policy management strategy on the part of the Government that came into power championing ideas of good governance and human rights.

Sri Lanka’s subsequent behaviour following their co-sponsorship of Resolution 30/1 we believe threatens the credibility of the UN Human Rights Council. Comments from sections of the Sri Lankan Government to the effect that the hybrid court would be an interference with its sovereignty is a mockery of its declared commitment to engage positively with the UNHRC. Member states of the UNHRC must assess before taking a decision, the extent to which steps taken so far in furtherance of implementing Resolution 30/1 have positively impacted the lives of the affected people of the North and East of Sri Lanka. It is our assessment that the Government has taken steps so far only to delay and detract the international community and not to bring redress to the victims. Hence it would be farcical for the UN Human Rights Council in its current session to merely roll over the resolution and provide time for Sri Lanka to abide by its obligations under Resolution 30/1. When a State clearly states that it has no intention to abide by a resolution, for the UNHRC to provide more time to such State to honour its obligations, under the very resolution which it disowns, would seriously erode the credibility of the Council. We reiterate that independent international investigations has been the consistent demand of the Tamils in Sri Lanka. Given that Sri Lanka has rejected the creation of a hybrid court, the only genuine means of ensuring criminal justice would be by way of a referral to the International Criminal Court or by way of creating an ad-hoc international tribunal. Relevant agencies within the UN system must now activate steps to make this a reality. In the interim we urge that the UNHRC mandate the Office of the High Commissioner for Human Rights to open offices in the North-East empowering it to monitor ongoing human rights violations.

A robust resolution and strong follow up mechanisms are important to put pressure on the Sri Lankan Government to deliver on its promises. Escalation and not de-escalation of pressure on the Government is the real contribution that the international community can make towards enhancing the human rights situation in the North-East of Sri Lanka. Though international actors may view such a call for a referral as disconnected from their current judgment of Sri Lanka and what is possible within international realpolitik, it is our view based on years of living and working with victims in the Tamil community, that given Sri Lanka’s absolutist position against international participation in accountability and justice mechanisms, measures that we have outlined above are the only viable route to ensure justice.

Signatories

Civil Society Organisations/ Trade Unions

1. Association of the Families of the Forcibly Disappeared
2. Centre for Human Rights and Development
3. Ceylon Teachers Union
4. Centre for the Promotion and Protection of Human Rights, Trincomalee
5. Catholic Youth Federation, Jaffna
6. Foundation of Changers, Batticaloa
7. Inayam – Network of NGOs, Batticaloa
8. Jaffna University Teachers Association
9. Jaffna University Students Association
10. Jaffna University Science Teachers Association
11. Jaffna University Employees Union
12. Jaffna Peace and Justice Desk, Laity Commission, Catholic Diocese of Jaffna
13. Jaffna Economists Association
14. Justice and Peace Commission, Jaffna
15. Mannar Citizens Committee
16. Mullaitivu Federation of Fishermen Societies
17. Rural Workers Society, Jaffna
18. Suyam Centre for Women Empowerment
19. Tamil People’s Council
20. Tamil Civil Society Forum
21. Tamil Lawyers Forum

Political Parties

1. Eelam People’s Revolutionary Liberation Front
2. Tamil National People’s Front
3. Tamil Eelam Liberation Organisation

Chronology:

09.03.17  Credibility of UNHRC at stake, say 21 Tamil civil ..

29.01.16  Civil society misses target

அறிந்த சொல், அறியாத செய்தி : திருநங்கை – இ.பு.ஞானப்பிரகாசன்

அகரமுதல 176, மாசி 21, 2048 /   மார்ச்சு 05 , 2017

இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்      05 மார்ச்சு 2017      கருத்திற்காக..

அறிந்த சொல், அறியாத செய்தி : திருநங்கை

   மூன்றாம் பாலின அல்லது இருபாலினத் தோழர்களைக் குறிக்கும் ‘அலி’ என்னும் பழைய சொல் இக்காலத்தில் தவறாக ஆளப்படுகிறது. ‘அல்’ என்றால் இல்லை எனப் பொருள். எனவே ஆண், பெண் ஆகிய இரு பால் தன்மைகளும் ‘அல்லாதவர்’ எனும் பொருளிலேயே ‘அலி’ எனும் சொல் பண்டைக் காலத்தில் உருவாக்கப்பட்டது. எனினும் இதுவே பிற்காலத்தில் மூன்றாம் பாலினத்தவரைக் கிண்டலுக்கும் பகடிக்கும் ஆளாக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டதால் ‘திருநங்கை’ எனும் அழகுத் தமிழ்ப் புதுச் சொல்லால் இன்று அழைக்கிறோம்.

  எழுத்தாளர்கள், இதழாளர்கள், அறிஞர்கள், கலைஞர்கள், மருத்துவர்கள், ஊடகர்கள் என எல்லாத் தரப்பினருமே இருபாலினத்தாரைக் குறிக்க இன்று இந்தச் சொல்லைத்தான் ஆள்கிறார்கள். அரசு அறிக்கைகளிலும் இந்தச் சொல்லே! ஆனால், எந்த அகராதியிலும் திருநங்கை என்னும் சொல் காணவில்லை. எனவே, இதன் வேரை அறியும் ஆவலால், செய்தியாளர்களிடம் இது குறித்து வினவினேன். நண்பர் ஒருவர், “ முதன் முதலில் இவ்வாறு இவர்களைத் ‘திருநங்கை’ என மதிப்பாக அழைத்தவர், இந்தச் சொல்லைத் தமிழ் கூறும் நல்லுலகுக்குத் தந்தவர் யார் தெரியுமா? அவர்தாம் ஆட்சித்தமிழறிஞர் இலக்குவனார் திருவள்ளுவன் அவர்கள்!” என்றார்.

  மேலும், அவர் பின்வருமாறு தெரிவித்தார்:

  “திருவள்ளுவனார் மதுரையில் தமிழ் வளர்ச்சி உதவி இயக்குநராகவும் மாவட்டக் கலைமன்றச் செயலராகவும் இருந்தபொழுது தமிழ் வளர்ச்சியிலும் கலை வளர்ச்சியிலும் பெரிதும் கவனம் செலுத்திப் பாடுபட்டார். அப்பொழுது மதுரையில் தென்னகப் பண்பாட்டு மையத்துடன் இணைந்து ஒரு வாரத்திற்கு ’முத்தமிழ்க் கலைவிழா’ ஒன்றைச் சிறப்பாக நடத்தினார். தமிழ்க்கலைகள் பற்றிய – குறிப்பாக, நாட்டுப்புறக் கலைகள்பற்றிய – விழிப்புணர்வை மக்களிடையே ஏற்படுத்திக் கலைஞர்களுக்கு ஊக்கமும் அளித்த இவ்விழா நடைபெறுவதற்கு முன்னர் தான் பெண் வேடமிட்டுப் பரதம் ஆடும் ஆண் என்றும் நர்த்தகிப் பட்டம் பெற்றவர் என்றும் கூறி ஒருவர் வாய்ப்புக் கேட்டு வந்தார். அவர் தன்னை ஆண் என்று அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டாலும் மூன்றாம் பாலினத்தவரே என்பதைத் திருவள்ளுவனார் அறிந்தார். வேறு வகையில் கவனம் செலுத்தாமல் நாட்டியத் துறையில் ஈடுபட்டுள்ளவராயிற்றே என்று எண்ணி வாய்ப்புத் தந்து ஊக்கப்படுத்த விரும்பினார். ஆனால் பிற கலைஞர்கள், அவர் முகத்தில் முதுமை வந்து விட்டதால் அவருக்கு யாரும் வாய்ப்புத் தருவதில்லை என்றும் இளம் பெண்களுக்கு வாய்ப்பளிக்கலாம் என்றும் கூறி வாய்ப்புத் தர வேண்டா என்று தடுத்தனர். பால் ஊனம் உற்றவருக்கு வாய்ப்புத் தந்து உயர்த்த வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்த இலக்குவனார் திருவள்ளுவன் அவர்கள் பாரதியார், பாரதிதாசன், காசி ஆனந்தன் முதலான பலரின் தமிழ்ப்பாடல்களைத் தொகுத்துத் ‘தமிழமுதம்’ எனத் தலைப்பும் தந்து அத்தமிழ்ப்பாடல்களுக்கு நாட்டியம் ஆடினால் வாய்ப்பு தருவதாகவும்  பெயரின் முன்னால் ‘திருநங்கை’ எனக் குறிப்பதாகவும் சொல்லி வாய்ப்புத் தந்தார். வேண்டா விருப்பாகத் ‘திருநங்கை’ என்று குறிக்க அவர் ஒப்புக் கொண்டாலும் தமிழுணர்வுப் பாடல்களுக்குச் சிறப்பான முறையில் அவர் ஆடிய நாட்டியம் நல்ல வரவேற்பைப் பெற்றது.

  அப்பொழுது நிகழ்ச்சியைப் பார்க்க வந்திருந்த அன்றைய தமிழ் வளர்ச்சிச் செயலர் திரு.வை.பழனிச்சாமி இ.ஆ.ப., அவர்களிடம் மேற்படி நாட்டியக் கலைஞரைத் திருவள்ளுவனார் பரிந்துரைக்க, அவர் மூலம் தமிழ்நாடு முழுவதும் எல்லா மாவட்ட விழாக்களிலும் ‘திருநங்கை’ எனக் குறிக்கப் பெற்றே ஆடும் வாய்ப்புப் பெற்றார் அந்தக் கலைஞர். இதனால் ‘திருநங்கை’ எனும் சொல் தமிழ்நாடு முழுதும் பரவியது. மேலும், அந்தக் கலைஞருக்குக் கடவுச் சீட்டு (Passport) வழங்க மறுக்கப்பட்டபொழுது மதுரை மண்டல உதவி இயக்குர் திரு.சுலைமான் அவர்களிடம் சான்றிதழ் கொடுக்கச் சொல்லி, திருச்சி மண்டலக் கடவுச் சீட்டு அலுவலர் திரு.அசோகனிடம் வலியுறுத்திப் பரிந்துரைத்து, அவரும் முதலில் தயங்க, பின்னர் முழு மூச்சாக முயன்று கடவுச் சீட்டு கிடைக்கச் செய்தார் திருவள்ளுவனார்.

  அடுத்து, பால்நிலையைக் காரணம் காட்டி இப்படிப்பட்ட நல்ல கலைஞர்களைப் புறக்கணிக்கக்கூடாது, மாறாக விருது அளித்துச் சிறப்பிக்க வேண்டும் என்று இயல்-இசை-நாடக மன்றச் செயலர் திரு.இளையபாரதியிடம் இலக்குவனார் திருவள்ளுவன் அவர்கள் எடுத்துரைக்க, கலைஞருக்கு உயரிய விருதும் கிடைத்தது.

 இவற்றை எல்லாம் அறிந்திருந்த செய்தியாள நண்பர் ஒருவர், சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், மேற்கண்ட நாட்டியக் கலைஞரிடம் செவ்வி காணச் சென்றார். நண்பரிடம் மூத்த  இதழாளர் மணா, ‘திருநங்கை’ எனும் பெயரடைச் சொல்லை இலக்குவனார் திருவள்ளுவன் அவர்கள்தாம் அந்தக் கலைஞருக்குச் சூட்டினார் என்பதைக் குறிப்பிட்டே செவ்வி காண அனுப்பியிருந்தார். நண்பர் அவரிடம் “திருநங்கை என்று உங்களை முதலில் அழைத்தவர் யார்?” என்று கேட்டுள்ளார். அதற்கு அந்தக் கலைஞர், “நானே சிந்தித்து இந்தப் பெயரை உருவாக்கி எனக்குச் சூட்டிக் கொண்டேன்” என்றாராம். உடனே அவர்  திருவள்ளுவனாரைச் சந்தித்து மறுப்பு தருமாறு கேட்க, அதற்கு அவர் “தன்னைத் ‘திருநங்கை’ என அழைப்பதையே விரும்பாதிருந்த ஒருவர், இன்றைக்குத் தான்தான் அந்தச் சொல்லை முதலில் உருவாக்கிப் பயன்படுத்தியதாகக் கூறுகிறாரே, அதுவே வெற்றிதான்! யார் முதலில் சொன்னார் என்கிற வரலாறு எதற்கு? ‘அரவானி’ என்று சொல்லாமல் மதிப்பாகத் ‘திருநங்கை’ எனச் சொல்லும் பழக்கம் பெருகியுள்ளதே! அது போதும்” என்றாராம்.

  இவ்வாறுவிரிவாக அவர் விளக்கினார். வெண்ணெய்க்கிண்ணத்தை அருகில் வைத்துக்கொண்டே நெய்க்காக அலைந்து இருக்கின்றேனே என வருத்தப்பட்டேன்.

  இதைக் கேள்விப்பட்ட நான், இது குறித்து எழுதவிரும்பி, இப்பொழுது ‘அகரமுதல’ மின்னிதழின் ஆசிரியராக இருக்கும் இலக்குவனார் திருவள்ளுவன் அவர்களிடம்  “அலி என்ற சொல்லாட்சி தவறா” எனக் கேட்டேன்.  அவர், பின்வருமாறு விளக்கம் அளித்தார்.

  “அலி என்பது நல்ல தமிழ்ச்சொல்லே! ஆணும் அல்லாமல் பெண்ணும் அல்லாமல் உள்ள நிலையை அலி என்றனர். பெண்தன்மை மிகுந்த அலி பேடி என்றும் ஆண்தன்மை மிகுந்த அலி பேடன் என்றும் அழைக்கப்பெற்றனர்.

 ஆணலி,  சண்டன், சிகண்டி, பண்டகன்,  பெட்டையன், பெண்டகன், பெண்ணலி, பெண்ணைவாயன், பேடு, மகண்மா, வண்டரன், வருடவரன்,  பெண்டகை, அல்லி முதலான பல்வேறு பெயர்களாலும் அலி என்போர் அழைக்கப்பெற்றுள்ளனர்.

   இவ்வாறு அவர் விளக்கியதும்,  “நீங்கள்தான் திருநங்கை என்னும் சொல்லை அறிமுகப்படுத்தியதாகக் கூறுகிறார்கள். அலி நல்ல தமிழ்ச்சொல்லாக இருக்கும் பொழுது அதனை ஏன் மாற்ற வேண்டும்” என்று கேட்டேன்.

“அலி என்பது பாலினப்பெயர். திருநங்கை என்பது அவர்களை மதிப்புடன் குறிப்பிடும் அடையாளச் சொல். அலி என்றும் ஒன்பது என்றும் தாழ்த்தும்  தொனியில் குறிப்பதால் திருநங்கை என மதிப்பாகக் குறிப்பிடுவது  தாழ்ச்சியைப்போக்கும்.

  ஆண்களைத் திருவாளர் எனவும், பெண்களைத் திருவாட்டி (திருமதி) எனவும் குறிப்பிடுவது போல் இருபாலினரைத் ‘திருநங்கை’ எனக் குறிப்பிடுவது பொருத்தமாக இருக்கும். திரு என்பது சிறப்பைக் குறிக்கிறது; வேறு வகையில், திரு + நங்கை என்பன இரு பால் என்பதை மதிப்பாகக் குறிப்பதாகவும் கொள்ளலாம். தவிர, ‘அரவானி’ என்பது அறிவிற்கும் அறிவியலுக்கும் பொருந்தாப் புராணக் கதை என்பதுடன் ஒரு குறிப்பிட்ட சமயம் சார்ந்ததாக உள்ளதால் பிறர் ஏற்க மாட்டார்கள். திருநங்கைகள் எல்லாச் சமயங்களிலும், உலகின் எல்லாப் பகுதிகளிலும் இருக்கிறார்கள். எனவே, அவர்களுக்கான பால்பெயரும் அனைவருக்கும் பொதுவானதாகச், சமயம் போன்ற சார்புத்தன்மைகள் ஏதும் இல்லாததாக இருத்தல் வேண்டும். ‘திருநங்கை’ என்பது அப்படி ஒரு பொதுவான, பொருத்தமான சொல். 25 ஆண்டுகளுக்கு முன் ‘திருநங்கை’ என்று குறிக்கத் தொடங்கியது, இன்று அரசே ஏற்று ஆணை பிறப்பிக்கும் அளவுக்குச் செல்வாக்கு பெற்றிருக்கிறது. இத்தகையோரைத் தாழ்வாக எண்ணாமல் மதிப்புடன் நோக்க இச்சொல் உதவுகிறது”

இவ்வாறு விளக்கியதுடன், பின்வருமாறும் அவர் தெரிவித்தார்.

  “மூன்றாம் பாலினருக்கான அலுவல்சார் பால்நிலைச் சொல்லாக (official gender name) ‘திருநங்கை’ எனும் சொல்லை அறிவிக்க  வேண்டும் என்று அரசிற்கு மடல் அனுப்பியிருந்தேன். கலைஞர் கருணாநிதி முதல்வராக இருந்தபொழுது  இது குறித்து அரசாணையும் வெளிவந்துள்ளது. அதுமட்டுமல்லாமல், ஏப்பிரல் 15, 2008 ஆம் ஆண்டு திருநங்கையருக்கெனத் தனி நல வாரியம் அமைத்து அவ்வாறு அறிவித்த ஏப்பிரல் 15 ஆம்  நாளைத் திருநங்கையர் நாள்எனவும் மார்ச்சு11,2011 இல் அறிவித்தார் அவர்.

 “நாட்டியக் கலைஞர் ஒருவர் தான்தான் திருநங்கை என்ற சொல்லைச் சிந்தித்துக் கையாண்டதாகக் கூறுகிறாரே” என்று செய்திக்கு வந்தேன். (எடுத்தவுடன் கேட்டிருந்தால் சொல்விளக்கங்கள் கிடைத்திராதே)

 “நல்ல குழந்தைக்குச் சொந்தம் கொண்டாடப் பலர் வருவார்கள்.  கலைத்துறையினருக்கு உண்மை தெரியும்.எனவே,  நன்றி மறந்தவர் செய்தியை வாதப்பொருளாக்க வேண்டா.”

  “குறிப்பிட்ட அந்த நாட்டியக் கலைஞர் என்னை மட்டுமில்லாமல் அவருக்கு மறுவாழ்வு வாய்ப்புகள் அளித்த  திரு.வை.பழனிச்சாமி இ.ஆ.ப., மண்டல உதவி இயக்குநர்கள் நா.சுலைமான், இரா.குணசேகரன் எனப் பலரையும் மறந்தவர்தாம். இருப்பினும் நான், பன்னாட்டு அறிஞர்கள் பங்கேற்ற நிகழ்ச்சியில் அவர் கலந்து கொண்டபொழுது அயலக நண்பர்கள் கேட்டதற்கு இவருக்கு வாய்ப்பளிக்குமாறு கூற, அவர்களும் அயல்நாடுகளுக்கு அவரை அழைத்துள்ளனர். அவர் திறமையான கலைஞர்! எனவே, இது பற்றி ஒன்றும் பெரிதுபடுத்த வேண்டா” என்றார் பெருந்தன்மையுடன். மேலும் அவர், “ஆட்சித்துறையில் இருக்கும் பொழுதும் இப்பொழுதும் பல சொல்லாக்கங்களை உருவாக்கி அறிமுகப்படுத்தி வரும் என்னைப் போன்றவர்கள் இது குறித்தெல்லாம் பொருட்படுத்துவதில்லை. எனினும்  புதுப்புனைவாய் அமையும் சில சொற்கள் பயன்பாட்டிற்கு வரும்பொழுது மகிழ்ச்சியாகத்தான் இருக்கின்றது” என்றார்.

“திருநங்கை எனும் புதுச் சொல்லைத் தமிழுக்குத் தந்தவர் யார் தெரியுமா?” என்னும் தலைப்பில் சிறு கட்டுரை எழுதட்டுமா?” என்றேன்.

  “திருநங்கை என்னும் சொல்லறிமுகம் குறித்து எழுதுமாறு தம்பி அம்பலவாணனும் நண்பர்கள் பலரும் பல முறை என்னிடம் வேண்டியுள்ளனர். நான்தான் தவிர்த்து வந்தேன். நீங்களே எழுதுங்கள்! ஆனால், ‘அறிந்த சொல், அறியாத செய்தி’  என்னும் தலைப்பில் எழுதுங்கள். நான் அகரமுதல மின்னிதழில் வெளியிடுகின்றேன்” என்று அகரமுதல இதழில் வெளியிடுவதாகத் தெரிவித்தார்.

  ஆயிரக்கணக்கான சொற்களை உருவாக்கும் நம் கலைச்சொல்லாக்க அறிஞருக்கு இஃது எளிய செயலாக இருக்கலாம். நமக்கு அறிய வேண்டிய  அரிய செய்தி அன்றோ?

– இ.பு.ஞானப்பிரகாசன்

 

(இலக்குவனார் திருவள்ளுவன் +இ.பு.ஞானப்பிரகாசன்)

இந்தோனேசியத் தமிழர் கோபாலனிடம் சந்தர் சுப்பிரமணியம் நேர் காணல் 1/2

அகரமுதல 176, மாசி 21, 2048 /   மார்ச்சு 05 , 2017

 இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்      05 மார்ச்சு 2017      கருத்திற்காக..

இந்தோனேசியத் தமிழர் கோபாலனிடம்

 சந்தர் சுப்பிரமணியம் நேர் காணல் 1/2

  இந்தோனேசியாவின் எதிர்க்கட்சியான  பார்தை கெரிண்டிரா  (PARTAI GERINDRA) அமைப்பில் அவைத்தலைவர்(chairman) பொறுப்பு வகிக்கும் தமிழர் திரு கோபாலன் அவர்களுடன் இலக்கியவேல் இதழாசிரியர் சந்தர் சுப்பிரமணியன்  நடத்தும் நேர்காணல்.

வணக்கம். இலக்கியவேல் வாசகர்களுக்காக உங்கள் நேரத்தைச் செலவிட முனைந்ததற்கு நன்றி.

வணக்கம்.

?   நீங்கள் இந்தோனிசியாவில் வாழ்கிறீர்கள். உங்கள் மூதாதையர் இந்தியாவிலிருந்து புலம்பெயர்ந்து அங்கு சென்றது குறித்த தகவலைப் பகிர்ந்து கொள்ள முடியுமா?

• என்னுடைய தாத்தா இந்தியாவிலிருந்து இங்கு வந்தவர். நான் மூன்றாவது தலைமுறை. சில இடங்களில், நான்காவது அல்லது ஐந்தாவது தலைமுறையினர் இப்போது வாழ்ந்து வருகின்றனர். ஆனால் சில புத்தககங்களின் தகவல்களின் மூலம் நான் அறிந்து கொண்டது, இந்தோனேசியாவில் ஏறக்குறைய 250 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே தமிழர் தமிழகத்திலிருந்து, இங்கு குடிபெயர்ந்ததாகக் குறிப்புகள் உள்ளன. ஆனாலும் தமிழ்மன்பதை(சமுதாய) மக்களின் எண்ணிக்கை குறைந்து கொண்டே வருகிறது.

?   இந்தோனேசியாவில்  உங்களின் தற்போதைய நிலை என்ன?

• கடந்த 200 வருடங்களில் முதன் முறையாக நான் இந்தோனேசிய அரசியல் அமைப்பில் முதல் தமிழ் மரபுவழியில் அரசியல் பொறுப்பில் உள்ளேன். கடந்த முப்பது, முப்பத்தைந்து ஆண்டுகளாக, நான் பல இந்துமத அமைப்புகளில் பல்வேறு நிலைகளில் பொறுப்பேற்று, இந்திய வம்சாவளியினருக்காகவும், குறிப்பாக இந்தோனேசியாவில் உள்ள தமிழின மக்களுக்காகவும் தொண்டாற்றி வருகிறேன். கடந்த ஏழாண்டுகளாக அரசியல் பொறுப்பில் இருந்து வருகிறேன். தற்போது பர்தை கெரிண்டிரா (PARTAI GERINDRA) என்னும் கட்சியின் தேசிய பொறுப்பான அவைத்தலைவர்(chairman) பொறுப்பில் உள்ளேன். இக்கட்சியின் இந்து மற்றும் புத்த சமுதாயத்தின் தலைவர் (President) பொறுப்பில் உள்ளேன். இவ்வமைப்பின் மூலம் அண்மையில் தீபாவளிப் பண்டிகை அன்று தேசிய அளவில் விடுமுறை அளிக்கப்படவேண்டும் என்று தீர்மானம் நிறைவேற்றி அதன்படி, விடுமுறை தற்போது செயல்படுத்தப்படுகிறது. இப்போது மேடங்கு மாநிலத்தில் ஒரு சிறிய இந்தியாவையே காணலாம் என்று சொல்லுமளவிற்கு இந்தியர்களின் எண்ணிக்கை உள்ளது.

?    இந்திய-இந்தோனேசிய உறவில் நீங்கள் கூறும் 200 ஆண்டு வரலாறு தற்போதையது. சோழர் காலத்திலிருந்தே இவ்விரு இடங்களுக்கு இடையே உறவு இருந்திருந்தது என்பது வரலாறு. அத்தகைய உறவை மெய்ப்பிக்கும் சின்னங்கள், அடையாளங்கள் இன்னும் இந்தோனேசியாவில் உள்ளனவா?

• ஆம். நிறைய அடையாளங்களை இன்னமும் காணலாம். மேடங்கு பகுதியில் உள்ள மலைவாழிடமான தானா கார் என்னும் பகுதியில் இன்னும் ஆதிகுடி வாசிகள்(கார்பாட்டா) வசித்து வருகிறார்கள். இவர்களுடைய பெயர்களில் பாண்டியன், பிரம்மா போன்ற பெயர்களைச் சாதாரணமாகக் காணலாம். தமிழ்ப்பண்பாடான மரத்தடிப் பஞ்சாயத்து நடந்ததற்கான அடையாளங்களை இவ்விடத்தில் இன்றைக்கும் காணலாம்.

?  இத்தகைய பண்பாட்டு அடையாளங்களைப் பாதுகாக்க இந்தோனேசிய அரசின் சார்பிலோ உங்கள் அமைப்பின் சார்பிலோ  திட்டங்கள் உள்ளனவா?

• ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தைப்பூசத்திருவிழா என்பது தமிழர்களின் முதன்மை அடையாளமாகக் காணப்பட்டது. சின்னங்களைவிட, மக்களிடையே பழகிவந்த பல பண்பாட்டுப் பழக்கங்கள், கடந்த ஐம்பது ஆண்டுகளில் மிகவும் அருகி வருகின்றன. இத்தகைய திருவிழாக்களே தமிழர்கள் ஒன்றுகூடும் முனைப்புகளாக முன்னர் விளங்கின. இப்போது அத்தகைய நிலை இல்லை. மேடங்கில் ஐம்பது வருடத்திற்கு முன்பு ஏறக்குறைய ஐம்பது தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்கள் இருந்தன. இன்று ஒன்றுகூட இல்லை.

?  இன்றைய இந்தோனேசியத் தமிழ் இளைஞர்கள் தமிழ் பேசுகிறார்களா?

• எங்களுடைய அகவையொத்தவர் இன்னமும் வீட்டில் தமிழ்தான் பேசிவருகிறோம். ஆனாலும், அடுத்த தலைமுறையினர் தமிழைப் புரிந்து கொள்ளும் அளவிற்கே அறிந்துள்ளனர்; பேசுவது முற்றிலுமாக அழிந்து வருகிறது. என்னுடைய முயற்சியால் நான்கு முறை தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடம் திறந்தேன். ஆத்தும சோதி என்னும் அமைப்பும், சகார்த்தாவில் உள்ள தமிழ்ச்சங்க அமைப்பும் தமிழ்க்கல்வி முறையை தொடங்கியும் அத்தகைய முயற்சிகள் ஒருசில மாதங்களில் தோல்வியே அடைந்தன. தோல்விக்கான முதற் காரணம், வீட்டில் அவர்கள் தமிழ் பேசுவதில்லை, இதன் காரணமாகக் கற்றுக்கொள்ளும் தமிழ், வெறும் ஏட்டுச்சுரைக்காயாக மட்டுமே அமைகிறது. இரண்டாவது காரணம், இந்தோனேசியாவில் தமிழ் படிப்பதால் என்ன பயன் ஈட்டப்போகிறோம் என்ற எண்ணம் பெருவாரியான மக்களிடையே நிலவுகிறது.  

? இத்தகைய செயல்களுக்கு இந்தோனேசிய அரசின் தரப்பில் ஏதேனும் முனைவுகள் உள்ளனவா?

• ஏதும் இல்லை. காரணம் அரசிடம் இதுகுறித்த தகவல் ஏதும் இல்லை. 2013 ஆம் ஆண்டு, தீபாவளிக்கு விடுமுறை வேண்டி விண்ணப்பம் வைத்தபோது, தீபாவளி என்னும் பண்டிகை குறித்த எந்தத் தகவலையும் அரசு அறிந்திருக்கவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் எங்கள் முயற்சியின் மூலம் இப்போது விடுமுறை கிடைத்துள்ளது.

?  நீங்கள் குறிப்பிட்டபடி ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இயங்கிவந்த தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்களை நடத்தியது அரசா அல்லது அமைப்புகளா?

• அவை அரசின் முயற்சிகள் அன்று. சகார்த்தாவில் மாரியம்மன் கோயிலில் இருந்த திரு மாரிமுத்து என்பவரின் முயற்சியால் நடத்தப்பெற்றன. திரு மாரிமுத்துவின் விடாத முயற்சியால், எங்கெல்லாம் கோயில்கள் இருந்தனவோ அங்கெல்லாம் அவற்றைச் சார்ந்து தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்கள் அமைக்கப்பெற்றன.

?  இத்தகைய வழியில் நடைபெற்றுவந்த பள்ளிகள், முறையான பள்ளிகளா அல்லது மாலை நேர வகுப்புகளா?

• வெகுவாரியான பள்ளிக்கூடங்கள் முறையான முழுநேரப் பள்ளிகளே. அவற்றைத் தவிர, வார இறுதியில் நடைபெற்ற பள்ளிகளும் இருந்தன. அரிச்சுவடியில் போட்டிகள், தமிழ் நாடகங்களை நடத்துதல் போன்ற பல்வேறு நிகழ்ச்சிகளால் தமிழைத் திரு மாரிமுத்து அவர்கள் வளர்த்துவந்தார். இத்தகைய தொண்டுக்காகப் பல்கலைக்கழகத்தின் ‘மகாபண்டிதா’ என்னும் விருது முதன்முறையாக அவருக்கு வழங்கப்பட்டது.

(தொடரும்)

இலக்கியவேல்